چای، این نوشیدنی گرم و آرام‌بخش، داستانی بسیار طولانی و پُر از ماجرا دارد که به هزاران سال پیش برمی‌گردد. روایت‌های قدیمی می‌گویند که در حدود پنج هزار سال پیش، یک امپراتور چینی به نام شن‌نونگ به طور اتفاقی برگ‌های چای را کشف کرد. گفته می‌شود روزی که او در حال جوشاندن آب بود، چند برگ از درختان اطراف در دیگ افتادند و عطر خوشی فضای اطراف را پر کرد. کنجکاوی باعث شد او از آن آب بنوشد و طعم و حس تازه‌ای را تجربه کند. همین اتفاق ساده سرآغاز شناخته شدن چای و گسترش آن در چین شد. در آن زمان، چای به عنوان یک نوشیدنی خاص تنها در بین اشراف و خاندان سلطنتی مصرف می‌شد.

به مرور زمان، راه‌های تجاری میان چین و سایر کشورها گسترش پیدا کرد و چای از جاده ابریشم به مناطق دیگر هم رسید. در قرن هفدهم، بازرگانان پرتغالی و هلندی چای را به اروپا آوردند و خیلی سریع این نوشیدنی محبوب شد. انگلستان که بعدها یکی از بزرگ‌ترین مصرف‌کنندگان چای شد، ابتدا به‌طور محدود آن را استفاده می‌کرد اما به‌تدریج چایخانه‌ها و رسم چای عصرانه تبدیل به بخشی از فرهنگ بریتانیا شد. چای سیاه، چای سبز، چای اولانگ و انواع دیگرش هرکدام از فرهنگ‌ها و مناطق مختلف الهام گرفته‌اند.

ورود چای به ایران تاریخی جالب دارد. پیش از آشنایی با چای، مردم ایران بیشتر قهوه می‌نوشیدند و قهوه‌خانه‌ها بسیار رایج بودند. اما در دوره قاجار، به ویژه با تلاش‌های «کاشف‌السلطنه» که به عنوان پدر چای ایران شناخته می‌شود، شرایط تغییر کرد. او در سفر به هند فنون کاشت چای را آموخت و بذرهایی با خود آورد. نخستین باغ‌های چای در لاهیجان شکل گرفتند و این شهر تا امروز به عنوان پایتخت چای ایران شناخته می‌شود. مردم به سرعت به چای علاقه‌مند شدند و کم‌کم قهوه جای خود را به چای داد.

چای در ایران به یک رسم روزانه و بخشی از مهمان‌نوازی تبدیل شد. وقتی مهمانی به خانه می‌آید، اولین چیزی که تعارف می‌شود یک فنجان چای تازه‌دم است. این رسم به‌قدری ریشه‌دار شده که حتی در لحظات مهم و تصمیم‌گیری‌های بزرگ، چای حضور دارد. داستان چای در ایران فقط محدود به نوشیدن نیست، بلکه بخشی از هویت فرهنگی ما را شکل داده است. رایحه برگ‌های تازه دم‌شده در قوری سماور، آن بخار آرام که همراه با گفت‌وگو بالا می‌رود، و رنگ کهربایی آن که در استکان بلور برق می‌زند، همه یادآور آرامش خانه‌های ایرانی است. به همین دلیل، امروز نوشیدن یک فنجان چای نه فقط یک کار روزمره، بلکه یک تجربه احساسی و فرهنگی محسوب می‌شود که ما را به گذشته‌های دور پیوند می‌دهد.